Jelec

Jelec bardzo przypomina klenia, należącego do tego samego rodzaju, nie osiąga jednak jego rozmiarów. Rzadko spotyka się jelce większe niż 25 cm i ciężarze ok 300 g.

Jelec jest właściwie mieszkańcem krainy brzany. Występuje również w wodach leszczowych, lecz tu trudno znaleźć miejsce jego bytowania. W ciekach wąskich trzyma się środka koryta, na szerszych wodach 6-10 m od brzegu, w miejscach o dnie twardym, nie pozbawionym przeszkód i zawad. Nęcenie tej ryby jest mało skuteczne. Trzeba raczej wyszukiwać miejsc jej żerowania.

Na wiosnę znajdziemy jelca na głębokości 2-4 m, W wodach o niezbyt szybkim prądzie. Do połowu używamy zestawu przepływankowego ze spławikiem dostatecznie lekkim i delikatnym, lecz przygotowanego na uderzenie grubszej ryby, np. klenie, jazia lub brzany. Kołowrotek jest niezbędny. Przynęta w tym okresie ogranicza się do czerwonych robaczków oraz larw owadów ochotkowatych.
W miarę ocieplania się wody i wzrostu roślinności jelec przenosi się na miejsca płytsze o żywszym prądzie, a więc poniżej przykos, spiętrzeń, młynówek. W okresach chłodniejszych żeruje przy dnie na głębokości 1,0 - 1,5 m. przy wyższych temperaturach w górnych warstwach wody. Wachlarz przynęt w tym okresie rozszerza się do poprzednio używanych możemy dodać: muchy, ćmy, larwy, jętki, pasty, chleb. Do połowu z dna służy wędka używana na wiosnę, natomiast do połowów z powierzchni wędka na spław bez obciążenia, a nawet niekiedy bez spławika. Przynętą w tym wypadku są owady. Warto zaobserwować, jakie owady krążą w danym czasie nad wodą i te zakładać na haczyk.
W jesieni wraca jelec do głębszych partii nurtu. Skupia się przy urwistych burtach na głębokości około 2 m.
Rzadziej stosowanymi metodami, lecz dającymi nieraz dużo emocji sportowych, są łowienie na dotyk oraz na sztuczną muszkę. Najlepsze rezultaty daje czynny sposób połowu, tzn. przy stałym posuwaniu się wędkarza wzdłuż brzegu i szukaniu dobrych miejsc. Słoneczna pogoda korzystniej wpływa na połów niż pochmurne lub słotna.

Budowa zewnętrzna: Ciało w zależności od charakteru zamieszkiwanej wody mniej lub bardziej wydłużone, w przekroju nieomal okrągłe. Głowa mała. Otwór gębowy wąski, o lekko dolnym położeniu. Łuski duże, 47-53 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 10-11 promieni, a w odbytowej 10-12. Krawędź płetwy odbytowej wklęsła. Dwurzędowe zęby gardłowe. Grzbiet ciemny, niebiesko lśniący. Boki żółtawe o srebrzystym połysku, brzuch białawy. Płetwy piersiowe, brzuszne oraz odbytowa w kolorze od żółtawego do pomarańczowego. Linia boczna jest często z obydwu stron ciemno oblamowana. Długość 15-20 cm, maksymalnie do 30 cm.

Występowanie: w dorzeczach Wisły i Odry oraz w rzekach pomorskich, także w niektórych jeziorach o dnie piaszczystym. 

Tryb życia: Towarzyska, o żywym usposobieniu, powierzchniowa ryba, uchodząca wśród karpiowatych za jednego z najlepszych pływaków. Tarło w kwietniu i maju. W tym okresie na całym ciele samców pojawia się drobna wysypka tarłowa. Ikra o średnicy 2 mm przyczepia się do podwodnych roślin i kamieni. Dojrzałość płciową uzyskuje pod koniec trzeciego roku życia.

Pokarm: roślinny, larwy, owady dorosłe, ikra, wylęg ryb..

Metody połowu: zestaw spławikowy, muchówka.

Przynęty: czerwone i białe robaczki, larwy owadów, sztuczna mucha.

Okres ochronny: nie ma. 

Wymiar ochronny: 15 cm

Limit dzienny: 5 kg.