Spinningowanie w rzece związane jest z aktywnym poszukiwaniem miejsc, w których żyją ryby (miejscówek). Aby do nich dotrzeć, niejednokrotnie trzeba przedzierać się przez gęste nadbrzeżne chaszcze. Każda wędkarska wyprawa ze spinningiem w dłoni to droga w nieznane, w czasie której możemy poznać niezwykle zakątki rzeki i jej otoczenia, ale także przeżyć liczne przygody i zdobyć nowe doświadczenia.

Potrzebne będą nam: odpowiednie wyposażenie, dobra kondycja, wola zmagania się z trudnościami oraz wielki 

 optymizm, że za setnym rzutem błystką lub woblerem trafimy wreszcie w gusta drapieżnika...

OKOŃ. Złowić w rzece medalowego okonia jest niezwykle trudno. Najczęstszym łupem są egzemplarze mierzące 18-30 centymetrów. Okonie mniejsze żerują grupowo, wlec jest szansa z jednej miejscówki na wyciągnięcie większej ilości ryb, ale musicie pamiętać o zmianie kolorystyki przynęty, gdy brania staną się rzadsze. Okonie szczególnie gustują w czerwieni, perle, bieli, brązie (popularny motor oil). Ostatnio modny stal się tzw. atrament, choć jest to połączenie brązu z ciemnym różem z wtopionym w gumę cekinem. Okonie chętnie trzymaią się podwodnych kamieni i zadaszonych gałęziami brzegów, wśród których kryją się duże ilości narybku będącego ich głównym pożywieniem. Jednak woda w tym miejscu powinna mieć minimum półtora metra głębokości. Pasiasty drapieżnik nie lubi szybkiego prądu wody. Najczęściej okonie łowi się na maleńkie twisterki, rzadziej ripperki, założone na ważące od 2 do 5 g główkę jigową, oraz na małe, 3-4-centymetrowe, szaro-srebrne nurkujące woblerki imitujące wylęg i narybek wielu gatunków ryb spokojnego żeru. Podstawowa technika łowienia polega na tym, że „gumka" z „główką” opada jak najwolniej. Uzyskuje się to przez łowienie na jak najdłuższym odcinku rzeki pod prąd. Wtedy sam prąd rzeki podtrzymuje przynętę podczas ściągania nad dnem i delikatne podniesienie szczytówki w pionie, wymusza jej wabiący płynny ruch. Gdy ryby dobrze biorą, można użyć twisterów dwuogonowych, gdyż opadają one wolniej w rejon dna. 

SANDACZ. Jeśli naszym celem wędkarskim w rzece ma być tylko sandacz, warto zaopatrzyć się w bardziej specjalistyczny sprzęt. Potrzebne będzie wędzisko o długości 2,70 - metra o masie wyrzutowej 20-30 gramów i plecionka o wytrzymałości od 4 do 8 kilogramów. Ciężkie „główki", pływające woblery i lekkie błystki wahadłowe prowadzone muszą być dość płytko, mniej więcej metr pod powierzchnią wody. To idealne zestawienie przynęt do spenetrowania okolic opasek faszynowych i ostróg strony napływowej. Przynętę zarzucamy w warkocz czekamy, aż nurt zepchnie ją do dołka, i rozpoczynamy jigowanie, czyli prowadzenie przynęty krótkimi skokami i opadami. Czym głębszy dołek, tym lepszy. Raczej małe są szanse trafienia na dużego sandacza, gdy głębokość łowiska jest mniejsza niż 3-4 metry.

KLEŃ. Najchętniej odwiedzane przez klenia miejscówki to wsteczne prądy, denne zagłębienia ostrogami, urwiste brzegi pod nawisami traw i gałęzi, opaski, szczyty ostróg. Uniwersalny zestaw składa się z 5-centymetrowego riperka lub biały z czarnym grzbietem, lub agresywnie pracujących pękatych woblerów dowiązanych do żyłki o grubości 0,18 milimetra. Skutecznym kijem będzie długie, nawet 3-metrowe wędzisko o masie wyrzutowej 15 do 25 gramów. Skuteczna technika - długi opad.

BOLEŃ. Jeden z najwaleczniejszych rzecznych wojowników. Przebiegły, silny, szybki. Najlepszą przynętą jest możliwie najwierniejsza imitacja uklejki, podstawowego pokarmu bolenia. Można zastosować schodzące na półtora metra wysmukle, lekko pracujące na boki woblerki o srebrnych bokach i szarym lub czarnym grzbiecie. Dla wielu łowców boleni przynętą numer jeden jest 9-cm thrill firmy Salmo, ale rybę można także zachęcić do brania błystkami obrotowymi o lekko spatynowanych paletkach. Ważne, by ściągana bardzo szybko przynęta nie uciekała na powierzchnie wody, ale utrzymywała się kilkadziesiąt centymetrów pod nią! Do spinningowania wybieramy kij o długości 2,70 - 3 metrów o ciężarze wyrzutowym 5 do 20 gramów. Żyłka - 0,22 - 0,25 milimetra. Kołowrotek o przełożeniu minimum pięć do jednego, a więc na jeden obrót korbką przypada pięć obrotów szpuli.

SZCZUPAK. Zdecydowana większość łowionych w rzece szczupaków skusiła się na duże perłowe rippery i kopyta z niebieskim lub czarnym grzbietem, bezsterowe i duże, wolno prowadzone błystki obrotowe. W przypadku typowych stanowisk szczupaka w rzece musimy je dość dokładnie obrzucić, ale raczej nie powinniśmy podawać tej samej przynęty dwa razy w to sarno miejsce. Najlepiej rzucać wachlarzowo, zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara. Okazowych szczupaków poszukuje się w miejscach głębokich, dobrze natlenionych - tam gdzie w pobliżu znajduje się rybna „stołówka" , na dopłyniecie do której szczupak nie potrzebuje wydatkować zbyt dużej energii. Obowiązkowo wędkuiemy z przyponem wolframowym.