Takich wypraw się nie zapomina, wracają do nas podczas wędkarskich wspomnień, rozmyślań jak i rozmów często z innymi wędkarzami opowiadającymi o swoich "przygodach".

Wracając do tematu wyprawy, która rozpoczynała się od wieczornego łowienia, poprzez zaliczenie nocki i porannym łowieniem największych emocji dostarczył już sam początek.

Jak zawsze każdy wypad rozpoczynam od rozłożenia sprzętu, i zarzucenia wędek do wody, by móc w dalszym stopniu relaksować się wypadem... a takim wypadom, bardzo często towarzyszy również dobre jadło, na myśl którego kubeczki smakowe już zaczęły mi pracować, ale nie o tym chcę się z wami podzielić...

Jak już wspominałem, zarzucam wędki i zajmuję się w dalszej kolejności czynnościami związanymi z przygotowywaniem się do wieczoru... Z zasady staram się nie odchodzić od wędek, być blisko, to nie zawsze się to udaje, tak było i w tym przypadku. Dzwoneczek na szczytówce będzie sygnalizował o braniu, na pewno zdążę dobiec do wędki, tak sobie wtedy bynajmniej myślałem. I tak właśnie... wstając z fotela wędkarskiego by przypilnować ogniska i gara pieczystych, słyszę... MASZ BRANIE!!! Od samego początku podeszły ładne płocie, nie na nie liczyłem, ale cieszyły oko, tak i teraz sądziłem, że nic innego nie bierze jak tylko płoć. Odwróciłem się... to były sekundy i branie któremu nie towarzyszyło drganie szczytówki, jakie to zazwyczaj towarzyszy braniom, było jedno wielkie przyginanie wędki, nie zdążyłem pomyśleć, że zaraz się złamie nie martwiąc się w tym przypadku o wytrzymałość zestawu, gdzie najsłabsza jego wartość wynosiła ok 30 kg na tej akurat właśnie wędce. A było to na moment po zmianie przynęty nie pamiętam już z jakiej, pamiętam tylko na jaką... mianowicie, poprzednicy na łowisku mieli przygody z rakami i zostawili dwa wcześniej ugotowane. Nigdy nie stosowałem mięsa z raka jako przynęty, ale tego dnia płocie nie dawały już żyć :) nawet rozmiar haka 1/0 nie stanowił przeszkody, tak więc pomyślałem, że zmienimy taktykę... i tak właśnie mięso rakowe na haczyku, najwidoczniej skusiło przepływającego suma, dla którego nawet dobrze wbita podpórka, jakich używam do połowów gruntowych nie była przeszkodą by zwyczajnie "ukraść" i odpłynąć z wędką jak gdyby nic. To były sekundy, żadnej walki z wędką, jedno przygięcie... by wyrwać wędkę. I nagle wyprawa, zaczyna tracić sens, bo jak tu się cieszyć, kiedy już na samym początku tracimy kawał dobrego "patyka", dobry kołowrotek i rybę sezonu a może i nawet życia...

Usiadłem... pomyślałem, że nie wytrzymam nocy z kłębiącymi się myślami, wracać do domu, czy łowić dalej z tym, że została mi jedna wędka, nie brałem więcej, gdyż często na łowiskach, gdzie potrafią być częste brania, a trzy i więcej wędek mija się z celem.

Jednego wtedy byłem pewien, mianowicie wytrzymałości sprzętu, bo kiedy nawet dość dobrze wbita podpórka, nie stanowiła przeszkody, to idąc tropem myśli ryba może dalej pływać z wędką.

Szkoda wędki, szkoda ryby, wyprawa nie może iść na marne... co tu robić. Wziąć łódkę, drugą wędkę, doczepić obciążenia, haki i spenetrować dno z myślą, że uda się zaczepić plecionkę po której to dotrę do wędki. Taki był scenariusz i jedyny możliwy, by uratować resztę dnia, nocy i poranka... Prowizoryczne zmontowanie wędki a'la spinning z oliwkami i hakami, przyprowadzenie łódki zajęło trochę czasu, bezlitośnie zaczynał zbliżać się wieczór, co zaczynało w pewnym stopniu coraz bardziej budzić we mnie niepokój. I tak wypłynąwszy na łowisko starałem się zarzucać obciążenie w celu prowadzenia po dnie z myślą, na jednym końcu ryba - na drugim wędka, może uda się natrafić na napiętą plecionkę... z każdym rzutem nadzieja gasła, po około 10 minutach i kilku obrotach niczym wskazówka na tablicy zegara, zataczając kolejne koło poczułem lekki opór na wędce. Coś jest pomyślałem... i zacząłem zwijać. Nic bardziej nie ucieszyło mnie już tego wieczoru jak widok plecionki na kotwicach, powoli udało mi się wyciągnąć wędkę, a z chwilą kiedy miałem ją w ręce, euforia wzięła górę, bo w dalszym ciągu coś było na haczyku. Próba podciągnięcia na nic się zdawała, kilka mocnych szarpnięć po stronie ryby, i linka pękła... została przecięta przez ostre kamienie zalegające na dnie, (uroki twardo dennych żwirowych łowisk).

Wędkę udało się uratować, niniejszym niedosyt tego dnia pozostał, bo gdyby udało się wyholować tę rybę na brzeg, byłaby bezsprzecznie rybą sezonu, a tak... jej waga i rozmiar jedynie w wyobrażeniu można określić, na raczej ponad przeciętny.

Mimo, iż ryby nie udało się złowić, to nie ulega to i tak żadnym wątpliwościom, że wędkarstwo jest czymś wspaniałym, a zwyczajny dzień i wyprawa może dostarczyć niezapomnianych emocji i pewnych wrażeń, do których jak wspomniałem na początku, wracać będziemy w opowieściach.

Sezon ma się ku końcowi, ale może kolejny pozwoli ponownie stawić czoła i przyniesie równie nie zapomnianych chwil w postaci tym razem złowionej ryby sezonu.